De gang van de toren.

Ik ging tegen de muur van de gang aanzitten en trok mijn knieen op. Ik legde mijn hoofd er tegen aan. Zachtjes huilde ik.

Ik wiegde mezelf langzaam heen en weer. Ik snapte het niet. Hoe kon ik verliefd zijn terwijl ik hem net een dag kende? Was ik uberhaupt wel verliefd? Ik wist niet hoe het was om verliefd te zijn. De tranen bleven over mijn wangen stromen.

Ik was hem kwijt. Ik had mezelf in bedwang moeten houden, ik had een vriend voor hem moeten zijn. Maar op een of andere manier leek het niet genoeg, vrienden zijn.

Ik voelde mijn hoofd bonken, mijn hart pijn doen en de tranen over mijn wangen stromen. Ik voelde me alsof ik dood was.

Ik liep langzaam de gang op. Ik verwachtte niet dat Abigail hier zou zitten.

Ik keek niet op toen ik voetstappen hoorde. Het maakte me niks uit wat andere van me dachten. De enige die telde mocht me niet.

Ik keek naar haar en ging zitten. 'Abigail?' zei ik.

Ik keek op en beet op mijn lip. Ik veegde mijn tranen weg. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was gebroken, in miljoenen stukjes.

Ik voelde me slecht, zonder haar in m'n buurt. Ik keek naar haar en durfde niks te zeggen.

Ik keek naar de grond. Ik kon geen woord uitbrengen. Hij moest weg, weg voordat ik hem weer pijn deed. Ik slikte en voelde weer een paar tranen over mijn wangen rollen.

Ik keek haar aan en schraapte even m'n keel. 'Sorry, ik overdreef' zei ik.

'Niet' mompelde ik terwijl ik de overige tranen weg veegde. Ik staarde voor me uit.

Ik keek naar haar en zag een traan die ze had overgeslagen. Ik veegde hem zacht weg.

Ik bloosde toen hij me aanraakte. Het voelde goed. Ik sloeg mijn ogen neer en haalde diep adem. 'Ik ben het niet waard om je vriend te zijn' mompelde ik.

Ik keek naar haar. 'Ik weet niet of we het nu nog als vrienden kunnen zien' zei ik. Ik bloosde, maar ik wist dat ik gelijk had.

Ik beet op mijn lip. Hij wou niet eens vrienden meer met me zijn. Fijn. Ik slikte en staarde voor me uit.

Ik keek naar haar. 'Abigail?' zei ik tegen haar.

Ik keek hem aan en knikte even. 'Ja?' mompelde ik.

Ik keek naar haar. Toen wist ik opeens niks meer te zeggen. Ik keek naar haar ogen. Ze waren om in te verdrinken. Ik was opeens vergeten wat ik hier zat te doen.

Ik voelde dat ik rood werd toen hij me zat aan te kijken. Ik sloeg mijn ogen bijna vanzelf neer. Ik voelde me net een tomaat.

Ik bleef naar haar kijken. Misschien werd het dan duidelijk wat ik bedoelde.

Ik beet nerveus op mijn lip. Waar was hij mee bezig? Probeerde hij mijn geheugen te wissen ofzo, misschien was dat zijn kracht wel..

Ik zuchtte en wendde m'n blik af.

Ik staarde naar de grond. 'Wat wou je zeggen?' vroeg ik lipbijtend.