De open plek van het bos.

Ik beet op mijn lip en knikte even. Toen keek ik hem aan. 'Bedankt' glimlachte ik beschaamd. Ik schaamde me echt dood, ik moest weer eens zonodig in een boom vol spinnen klimmem hoor.

'Graag gedaan' zei ik, ook een beetje verlegen. Ik glimlachte naar haar.

Ik sloeg mijn ogen neer en deed een stap naar achteren. 'Het is mooi hier he?' grijnsde ik. Stiekem hoopte ik dat hij ons gesprek van die middag vergeten was, dat scheelde mij een ongemakkelijk moment

'Ja, heel mooi, ik kom hier graag' zei ik. Ik keek om me heen.

Ik keek hem nieuwschierig aan. 'Kom je hier vaker dan?' Ik vond het raar aangezien iedereen die ochtend was aangekomen, maar ach, wat wist ik ervan.

Ik keek naar haar. 'ja, ik ben hier al een paar keer geweest vandaag' zei ik. 'Hier is bijna nooit iemand, Alle drukte blijft in de school' glimlachte ik. 'Ben je altijd zo nieuwsgierig?' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauw.

Ik verstijfde bij zijn vraag. 'Zo ben ik nou eenmaal ja' antwoorde ik stug en deed een stap naar achter. Ik haalde diep adem. Ik was nou eenmaal geen persoon die goed tegen comentaar kon.

Ik glimlachte naar haar, ik had niet door dat ik haar gekwetst had. 'Wat doe jij hier eigenlijk?'

'Van de rust genieten, naar de geluiden luisteren..' zei ik nogsteeds niet bepaald blij. 'Pff en dan noem je mij nieuwschierig' mompelde ik.

Ik keek naar haar en trok m'n wenkbrauwen op. 'wat heb jij?' vroeg ik.

Alweer zo'n opmerking. Ik deed nog een stap achteruit. 'Niks' zei ik en keek hem recht aan. 'Jij vroeg of ik altijd zo nieuwschierig was, en ik bedacht dat jij ook nieuwschierig bent' zei ik.

'Oh,' zei ik. 'gheghe, sorry' zei ik blozend tegen haar.

Ik glimlachte even toen ik hem zag blozen. Dat zag er schattig uit. Ik grinnikte even in mezelf. 'Weet je hoelaat het is?' vroeg ik aarzelend.

Ik keek haar aan en haalde m'n schouders op. 'Waarom?' vroeg ik.

'Ik heb honger' zei ik glimlachend en wierp een blik op de lucht. Het begon al donkerder te worden. Ik gokte dat het half 6 was, te vroeg om te eten.

Ik keek ook omhoog. 'Het wordt al donker' zei ik zuchtend.

Ik knikte en keek naar hem. Ik had hem gezegt dat ik hem nog zou vertellen waarom ik hier was. Ik besloot dat dit wel een goed moment was. 'Ik zou je nog vertellen waarom ik hier naartoe gekomen ben, toch?' vroeg ik.

Ik keek haar aan. 'Ja' zei ik. Ik ging zitten en klopte naast me op de grond. Ik had al zo'n vermoeden dat dit nogal ernstig ging worden.

Ik ging naast hem zitten en keek hem even verlegen aan. 'Mijn moeder had me na mijn geboorte aan mijn vader overgelaten. Hierdoor groeide ik op op het piratenschip waarvan mijn vader kapitein was.' Ik staarde voor me uit. 'Ik had een half broer, Travis. Hij was mijn beste vriend, vertrouwenspersoon noem maar op. Toen mijn vader te oud was heeft hij het kapiteinschap overgenomen. Een jaar geleden is hij omgekomen bij een plundering.' Ik haalde diep adem. 'Toen besloot mijn vader om me te beschermen voor de piraterijen en schreef me in voor deze school.' Ik beet op mijn lip. Oke, het was misschien niet zo shocking voor hem als hij had verwacht, maar voor mij was het zwaar. Ik had al lang niet meer over Travis gepraat.

Ik keek naar haar. Ik was niet zo'n type dat z'n arm om haar heensloeg want ze had er evenveel aan als ik dat niet deed. 'dat is erg' fluisterde ik. Ik probeerde me haar pijn in te beelden, maar het lukte niet.

Ik staarde voor me uit. 'Het is gebeurt' mompelde ik. Ik hoopte ooit, net zo'n iemand te vinden als Travis. Maar ik geloofde niet dat het ooit zou gebeuren, hij was te speciaal.

'Maar jij bent er niet overheen?' radde ik. Ik keek haar vol medelijden aan. Ik had m'n ouders toen ik nog heel klein was verloren, dus ik wist niks meer van hun. Ik zat er dan ook niet zo mee in, dus wist ik niet hoe het voelde, maar het was vast heel erg.

Ik schudde mijn hoofd, proberend mezelf groot te houden. Proberend om niet in snikken uit te barsten. Ik miste hem, elke dag, ieder uur. Maar life keeps going on. Ik moest het achter me laten, maar het was zo moeilijk..

'Ik ben er voor je' zei ik. Misschien helpte het niet veel, maar ik hoopte toch dat ze wist dat ze altijd bij me terechtkon.

Ik keek hem even aan en glimlachte. 'Dankje' mompelde ik. 'Dat je naar me luisterd' Ik beet op mijn lip. 'Mensen hebben nooit tijd om te luisteren, ze praten liever zelf'